به انسان ها نگاه کن و دل بسوزان. به خودت در میان آدم ها نگاه کن و به حال خویش دل بسوزان .
در غروب پرابهام زندگی، کورمال کورمال ، یکدیگر را لمس می کنیم ، می پرسیم ، گوش می دهیم و برای کمک فریاد می کشیم.
ما می دویم . می دانیم به سوی مرگ می دویم، اما نمی توانیم بایستیم.
ما فقط می دویم.
تجربه های معنوی ( سفر) اثر نیکوس کازانتزاکیس نشر کتاب خورشید ص 60
رضا حسینی مقدم
مطالب مرتبط
جمع کثیری از مردم،
کسانی که فهم و توان اداره
یک شرکت،
یک مدرسه،
یک مغازه،
یک مزرعه،
یک کارگاه،
یک ساختمان،
یک تیم،
و خلاصه یک مجموعه را دارند،
هر روز که مشغول کار میشوند،
و هر شب که خبرها را میخوانند،
دلشان از نحوه اداره این کشور به درد میآید.
#بدسالاری
یک بیت شعر
درین حدیقهٔ گل صائب از مروت نیست
که غنچه ماند در جیب، دست رغبت ما
«صائب تبریزی»