زندگی صحنه اعدام ما انسان هاست.
طناب دور گردنمان از جنس هوس.
پاهایمان روی صندلی عفت و آبرو.
دستمان بسته شده با دروغ و طمع.
و چشمانمان را بسته اند با غرور و حسد.
که تماشاگرانش دوستان خودمان اند.
مجری این اعدام زندگیست.
و حاکم این شهر کسی نبود جز خودمان
اعداممان خواهند کرد به هیچ جرمی.